Toen de aanbouw met de lichtkoepels eindelijk af was, hing ik een jonge vleesetende plant aan een haak in het plafond. De  plant heeft mosgroene bladeren die uitlopen in een punt met een gekruld sliertje. Hoe langer je wacht hoe meer zo’n sliertje zich ontrolt. Het uiteinde ervan zwelt op tot een piepklein kelkje. Elk kelkje groeit uit tot een grote dieprode, dooraderde kelk met een dekseltje. Zodra de kelk volgroeid is, springt het dekseltje open. De plant zit in een pot waaromheen een touw is gevlochten. De mevrouw van de plantenwinkel vertelde me dat de plant het fijn vind als er wat water in zijn kelken staat, dus telkens als er een nieuwe kelk opengaat, giet ik er voorzichtig een beetje water in. Soms schud ik even aan een kelk om te horen of er water in zit. Als dat zo is, maakt hij een klokkend geluid. Dat doet me dan denken aan een oude film. Invasion of the Body Snatchers. Ooit, toen wij nog kinderen waren en in ons ouderlijk huis woonden, bezorgde die film mijn zusje en mij koude rillingen en de slappe lach in een heerlijke mengeling van angst en opwinding. Na uren voor de zwart-wit tv in de voorkamer durfden we de trap bijna niet op. Met twee treden tegelijk stormden we naar boven naar onze slaapkamers. Doodsbang en tegelijkertijd geborgen in het gevoel van thuis zijn. Steeds zwaarder hangen de kelken aan de bladeren. Gisterennacht heeft een van de bladeren zich opgericht en zijn sliertje om zijn eigen steel gehaakt. Nu trekt de plant zich aan zichzelf omhoog. Binnen onder de lichtkoepels is het stil en warm. De plant is een wirwar van blad en stengels. Dieprode kelken hangen wellustig in het licht. Buiten, aan de andere kant van het huis, strekt een lindeboom tussen al zijn ruisende groen één tak met gele bladeren naar het raam. Het wordt al herfst.