…of zal ik het verhaal vertellen van de jonge man en vrouw die elkaar kort na de oorlog toevallig ontmoetten, dansten op muziek van Frits Kreisler, elkaar in de ogen keken, iets in elkaar herkenden en een leven vol Liebesleid en Liebesfreud bij elkaar bleven; of het verhaal van het echtpaar dat op reis door Italië in een zonovergoten dorp aan het Gardameer zomaar ergens binnenliep en daar twee klarinettisten zo betoverend Mendelssohn hoorde spelen dat ze er jaren later, terug in het koude en donkere Nederland, nog blij van werden; of het verhaal van het jongetje dat zijn benen niet onder tafel kon houden, maar dat toch deed omdat zijn juf hem daartoe verleidde met Mozart uit een speeldoosje, en – wilde hij nu ook nog even kwijt – het jongetje leek dan gehoorzaam geworden, maar later was hij toch Engels gaan studeren, tegen de wil van zijn vader in, aan de Vrije Universiteit. Zo.

Buiten voor het voormalige fabrieksgebouw dat nu een hippe plek is, stroomde traag de Maas. Erachter verdween de helling van de Sint-Pieter in de mist. Binnen verzamelden zich muziekliefhebbers en muzikanten voor een concert rond verhalen van Vrienden van philharmonie zuidnederland. Er stonden fauteuils, er lagen Perzische tapijten, de schijnwerpers gaven een warm, gekleurd licht. Het was een concert, maar net een beetje anders. Het ene muziekstuk klonk na het andere. Het ene verhaal volgde het andere op. Een soort duizend en één nacht, maar dan op één avond. Toen twee klarinettisten speelden, veranderde Limburg heel even in Italië. In een vreemd schijnsel dat door het raam viel, zag ik de reflectie van golfjes op het Gardameer. Maar na afloop stroomde buiten onverstoorbaar de Maas. Op de parkeerplaats in het donker wachtte de orkestbus die mij naar Eindhoven zou brengen. Het was alweer voorbij.