‘Waarom doe ik het eigenlijk’, verzucht mijn lief bij vlagen. Dat kan ik begrijpen, ze is kunstenaar. Heb je net maanden werk in een expositie gestoken, meldt de suppoost verheugd dat er deze week ‘wel vier bezoekers’ waren. Dan mag je een vlaag hebben.
Twee weken geleden bezocht ik de Zin in Zondag poëziemiddag in de TAC tuin. Slalommend door horden in rood wit gehesen PSV-supporters had ik mij een weg gebaand over het fietspad tussen stadion en spoor om vervolgens mijn fiets vast te zetten voor TAC, waar de voetbaltsunami zojuist ongeveer drie miljoen plastic bierbekertjes aan land had geworpen. Nog buiten adem stapte ik naar binnen. In de tuin was het stil. Ik schoof een stoel aan en ging zitten. Verspreid over het gras koesterde een handvol publiek zich in de zon. Twee kinderen renden rond het tafeltje waarop hun ouders glazen bier voor omvallen behoedden.
Toen begon het. Een lange man, Roel Weerheijm geheten, vertelde door een microfoon dat hij op de 22ste verdieping woonde. Daarna las hij gedichten voor. Die boden weidse uitzichten. Dat leek me logisch. Na het vierde gedicht moest hij iets kwijt. Hem was verweten dat er te weinig seks in zijn teksten zat. Daar had hij met het volgende gedicht iets aan gedaan. Het ging over vrouwenonanie. ‘Maar U kunt gerust zijn’, zei hij en keek verlegen naar de ouders, ‘het is niet expliciet.’
In wat hij voorlas maakte een vrouw op een balkon met trage bewegingen ‘van de middag een gedicht’. Expliciet of niet, ik zag het voor me.
Daarna zong singer-songwriter Joyce Deijnen. Zelfs de kinderen werden stil en luisterden met open monden. Nu en dan blies de wind een wolkje stadiongeluid naar binnen, maar dat gaf niet, de tuin was een enclave. En opeens wist ik waarom ze het deden, de dichter, de zangeres, de kunstenaar, mijn lief…  Om van doodgewone dagen een gedicht te maken.