De zomer was nog nooit zo zonnig geweest, maar nu verzamelden zich de eerste wolkenflarden, waaierden uit hoog boven het concertgebouw, het zonlicht brekend in een witgrijze schittering tegen het strakke blauw. Beneden op straat vormde zich een rij concertbezoekers. Een heer ving met zijn wandelstok een dwarrelend papier uit de lucht en drukte het tegen stoep, zodat een zilvergrijze dame, ‘O, o, mijn toegangskaart!’ het op kon rapen. Een voorbijganger op gympies tikte mij aan. ‘Wat gaat hier gebeuren?’ vroeg hij, op de rij wijzend. ‘Een concert’, antwoordde ik, ‘een klassiek concert.’ ‘O helaas, dat is niet mijn cup of tea’, zei hij, draaide zich om en verdween uit het zicht. Eenmaal binnen zocht ik mijn plek in de zaal. Een orkest uit Noorwegen zou de Vijfde symfonie van Sibelius spelen. Ik dacht aan die oude componist uit het hoge noorden die de laatste dertig jaar van zijn leven niets meer componeerde. Eigenlijk componeerde hij wel, dacht ik, maar alleen nog in gedachten. Flarden muziek joegen als wolken door zijn hoofd, maar ze vangen op papier, dat lukte hem niet meer. Lange, donkere avonden zat hij aan de radio gekluisterd in zijn houten huis aan het meer van Järvenpëë. Hij luisterde naar radio-uitzendingen van zijn eigen symfonieën gespeeld door orkesten uit de hele wereld. Nadat de dirigent de trap was afgedaald, richtte hij zich kort tot het publiek. Hij vertelde over de kraanvogels die over het huis van Sibelius naar het zuiden trokken en over hun gezang dat de componist zo ontroerde. Na het concert wachtte ik op de tram. Aan de overkant pikten meeuwen etensresten uit het gras. Achter mij zwermden de Noorse musici uit over de stad. Zij gingen een nachtelijke rondvaart maken of wie weet wat. Het concertseizoen was begonnen.