Er waren geen concerten. De theaters waren dicht. Het woord ‘concertzaal’ hadden Rutte en de Jonge niet in de mond genomen, wel de woorden ‘musea’, ‘horeca’, ‘kapperszaak’, ‘evenement’, ‘nagelstudio’ en ‘casino’. Maar ‘concertzaal’ niet. Als de theaters dicht gingen, moest je snappen dat ook de concertzalen gedwongen waren hun deuren te sluiten. Wel mocht je nog met dertig personen samenkomen om te werken. En om muziek te maken dus want dat was ook werken, maar publiek in de zaal dat ging nu even niet. Toch was er een concert. Live gestreamd via internet. Met een dirigent, een solist en 28 orkestleden. Dertig musici precies. Ik speelde niet mee. Bij een orkest dat is ingeperkt tot dertig musici zitten sommige musici nu eenmaal thuis Dat is na zoveel door corona stille maanden best jammer. Of ik dan misschien wilde komen om te filmen, vroegen ze van de marketingafdeling. Wat beelden van de repetitie, iets achter de schermen, een korte impressie. Dat had ik eerder gedaan. Gewoon filmen met mijn iPhone, monteren in iMovie. Die filmpjes noemden we Machiels minuut. Ik had er zin in. Zo kon ik er toch een beetje bij zijn. Het was een mooi concert. Cellist Jonathan Roozeman speelde de sterren van de hemel, ook voor een lege zaal. Ik stelde me voor hoe een aandachtig luisterend publiek van de muziek genoot; thuis, via internet, vanuit heel veel huiskamers en slaapkamers. En badkamers misschien, of ook (je weet maar nooit) vanuit een voortrazende treincoupé…