Vanwege coronamaatregelen gaven we zes maanden geen concerten. Toen kwamen we met een paar vrienden bij elkaar om kamermuziek te maken. Kwartetjes lezen, noemden we dat. Muziek van Mozart, Schubert en Beethoven op de lessenaar, geen voorbereiding, gewoon spelen. We werden in het ouderlijk huis van de altvioliste ontvangen met zelfgebakken taart. De altvioliste had gevraagd of we daarheen konden komen omdat zij daar nu weer woonde. Terwijl we de taart aten, vertelde de moeder van de altvioliste hoe zij haar man had gereanimeerd. Drie weken geleden. Terwijl zij erover vertelde kwam hij binnen lopen. Hij zette wat kopjes en bordjes op het aanrecht en zei dat zijn vrouw het goed had gedaan. Hij voelde het nog aan zijn ribben. Het was eigenlijk een wonder dat hij daar stond te praten. Na die doortastende actie van zijn vrouw hadden ze hem in de ambulance nog negen keer moeten reanimeren. Terwijl wij tot diep in de nacht de prachtigste strijkkwartetmuziek speelden, zaten de vrouw en de man stilletjes naast elkaar op de bank te luisteren. Na afloop bedankten ze ons. Zo fijn om weer livemuziek te horen, zeiden ze. Heel anders dan op de cd. Dat vonden wij ook. Goed voor lichaam, ziel en geest zei de vrouw voordat we de deur achter ons dichttrokken. Daarna reed ik door het donker naar huis. Het was ook fijn om weer muziek te maken. Ook ik voelde me tot leven gewekt.