November Music stond voor de deur. De wind sleurde bomen heen en weer terwijl Helmut Lachenmann uit de auto stapte die hem van zijn hotel naar de schouwburg had gereden. Het gure weer deerde hem niet, hij had wel vaker tegenwind gehad en toen hij mij met twee vioolkoffers op mijn rug mijn fiets op slot zag zetten, vluchtte hij niet naar binnen maar wachtte hij. ‘Dus u heeft een viool voor mij meegebracht?’ De tachtigjarige componist noemde zichzelf ooit de Don Quichot van de hedendaagse klassieke muziek. In lang vervlogen tijden schopte hij tegen de windmolens van het muziekestablishment. Tijden waarin kunst maken nog gelijkstond aan actievoeren en eigenzinnige noten nog  opschudding veroorzaakten. In zijn klarinetconcert Accanto dat wij zouden spelen tijdens het Bossche hedendaagse muziekfestival, laat hij musici geluiden aan hun instrument ontlokken waarvan zij het bestaan niet eens vermoedden. Hij zou ons voordoen hoe dat moest. Vandaar die extra viool. ‘Eigenlijk kan ik helemaal geen vioolspelen’, zei hij toen hij de viool van mij overnam.
Binnen onder de lampen op het podium was het warm. De violisten van philharmonie zuidnederland zaten in een kring om hem heen. We luisterden stil naar zijn geluiden. Hij liet melodieuze regendruppels vallen door zachtjes, op precies de juiste plek, met de strijkstok op de snaar te tikken. Mistige flageolettonen dwarrelden neer. Pizzicato werd vloeibaar. Minutieus geknars. Pas na een paar repetities lukte ons dat ook, een beetje. Bijna net zo goed als de oude man. Na afloop van het concert gaf hij mij de viool terug. ‘Dank u zeer, ik zal u nooit vergeten’, zei hij, waarna hij verdween tussen het publiek dat al naar buiten liep.