‘U bent muzikant?’ vraagt de jongen achter de toonbank met een hoofdknikje naar mijn vioolkoffer. Hij doet de linzensalade en het stuk notencake in een papieren zak. ‘Violist’, antwoord ik en geef een klopje met mijn hand op de koffer. Zijn donkere ogen lichten op. Waar ik vandaan kom, wil hij weten. Hij herhaalt mijn antwoord met verwondering. ‘Uit Nederland?’ Zijn tongval is zuidelijk zangerig. Zelf komt hij van veel verder. Vanuit Italië naar hier, achter een toonbank van een natuurvoedingswinkel in Hasselt. Ik vertel hem dat ik die avond ga spelen in de schouwburg twee straten verderop. Een opera van Verdi met een groot orkest. De jongen vouwt de zak dicht. ‘Ah, opera… Ik hou van opera. Weet u, eigenlijk ben ik operazanger.’
Twee keer per jaar speelt philharmonie zuidnederland met Opera Zuid. Dan is alles een paar weken anders. Geen repetities, alleen nog uitvoeringen. Niet op het podium, maar in de orkestbak. En we reizen wat af: Eindhoven, Maastricht, Utrecht, Den Haag, Bloemendaal… En Hasselt dus. In België.
In zo’n orkestbak is het stoffig en donker, en eigenlijk veel te klein voor een orkest. Het klankvolume neemt oorverdovende proporties aan. Welbeschouwd is het er niet om uit te houden. Maar het is ook gezellig. De lessenaarlampjes, het gefluister, het onder elkaar muziek maken, verborgen voor het oog van het publiek. Verdi gaf het orkest een bijzondere rol, vertelde dirigent Karel Deseure. Het vertolkt de gevoelens van de personages op het podium. Gevoelens liegen niet, en hoe de personages ook huichelen en hun ware gezicht achter een masker verbergen, het orkest zingt altijd de waarheid onder in de bak. Als de opera is afgelopen, zie ik de jongen in het donker voor de schouwburg staan. Hij blijft daar tot de laatste zanger is vertrokken.
